معرفی انواع کشتی نفتکش

انواع کشتی‌های نفتکش بر اساس ظرفیت

کشتی‌های نفتکش بر اساس ظرفیت حمل به چندین دسته تقسیم می‌شوند که به ترتیب زیر هستند:

نفتکش‌های Handymax و MR) Medium Range) 

کشتی‌های Handymax و MR) Medium Range) از جمله نفتکش‌های کوچک محسوب می‌شوند که با ظرفیت کمتر از ۵۰,۰۰۰ تن طراحی شده‌اند. این نفتکش‌ها عمدتاً برای حمل محصولات پالایشگاهی همچون بنزین، نفت سفید و گازوئیل به کار می‌روند. به دلیل اندازه کوچک‌تر و ظرفیت پایین، Handymax و MR قابلیت پهلوگیری در بنادر کوچک و دسترسی به نقاطی که نفتکش‌های بزرگتر نمی‌توانند به آنها برسند را دارند.
این کشتی‌ها در مسیرهای کوتاه‌تر و مناطقی که تقاضا برای محصولات پالایشگاهی وجود دارد، بسیار رایج هستند. Handymax و MR به دلیل توانایی انعطاف‌پذیری در عملیات حمل و نقل، به‌ویژه برای مناطق با زیرساخت‌های محدود گزینه‌ای ایده‌آل محسوب می‌شوند.

نفتکش‌های متوسط (Panamax و Aframax)

نفتکش‌های Aframax، نفتکش‌های متوسط با ظرفیت بین ۸۰,۰۰۰ تا ۱۲۰,۰۰۰ تن هستند و برای حمل و نقل نفت در مسیرهای میان‌قاره‌ای و مناطق داخلی دریایی همچون دریای مدیترانه، دریای شمال و آسیا طراحی شده‌اند. نام Aframax از سیستم استاندارد بیمه‌ای American Freight Rate Association گرفته شده است و به نفتکش‌هایی اطلاق می‌شود که ظرفیت آنها برای بسیاری از بنادر قابل دسترسی است. 
نفتکش‌های Panamax، کشتی‌هایی هستند که طراحی آنها به گونه‌ای است که بتوانند از کانال پاناما عبور کنند. این نفتکش‌ها ظرفیت حمل حدود ۵۰,۰۰۰ تا ۸۰,۰۰۰ تن را دارند و به دلیل ابعاد و طراحی مناسب، در بنادر کوچک و در مسیرهای بین آمریکا و آسیا به کار می‌روند. کانال پاناما، یکی از مسیرهای کلیدی حمل‌ونقل دریایی است و طراحی Panamax باعث شده که این نفتکش‌ها برای حمل‌ونقل نفت و محصولات پالایشگاهی در این مسیر بسیار محبوب باشند.

نفتکش‌های بزرگ (VLCC و ULCC)

کشتی‌های نفتکش فوق‌العاده بزرگ یا ULCC، به عنوان بزرگترین نوع نفتکش شناخته می‌شوند و توانایی حمل بیش از ۳۵۰,۰۰۰ تا ۵۰۰,۰۰۰ تن نفت خام را دارند. این نفتکش‌ها در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰، به دلیل نیاز به حمل مقادیر زیادی از نفت خام از خاورمیانه به اروپا و آمریکا، مورد توجه قرار گرفتند. اندازه بزرگ این کشتی‌ها باعث می‌شود که تنها تعداد محدودی از بنادر جهان قادر به پهلوگیری آنها باشند.
این نفتکش‌ها به دلیل ابعاد بزرگ و هزینه‌های عملیاتی بالا، تنها برای مسافت‌های بسیار طولانی و در مسیرهای مشخصی به‌کار می‌روند. به طور خاص، ULCC در مسیرهایی که حجم بالای نفت خام مورد نیاز است و پهلوگیری در بنادر عمیق امکان‌پذیر است، کاربرد دارند. با این حال، این نفتکش‌ها به دلیل نیاز به تعمیرات پیچیده و هزینه‌های نگهداری بالا، اغلب در مسیرهای خاصی و تحت نظارت دقیق کار می‌کنند.
VLCC، به عنوان نفتکش‌های بسیار بزرگ، یکی از پرکاربردترین انواع نفتکش‌ها هستند و توانایی حمل نفت خام به میزان ۲۰۰,۰۰۰ تا ۳۲۰,۰۰۰ تن را دارند. ظرفیت بالای VLCC و تطبیق‌پذیری با بنادر بزرگ، آنها را به انتخابی محبوب برای شرکت‌های نفتی بزرگ تبدیل کرده است.
به دلیل اندازه و ظرفیت مناسب، VLCC می‌توانند در بنادر بزرگی پهلوگیری کنند که زیرساخت‌های لازم برای تخلیه نفت در مقیاس بالا را دارند. یکی از مزایای این نفتکش‌ها، کاهش هزینه‌های حمل و نقل در مقایسه با نفتکش‌های کوچکتر است، زیرا ظرفیت بزرگتر VLCC امکان کاهش تعداد سفرها و بهبود بهره‌وری اقتصادی را فراهم می‌کند.

نفتکش‌های Suezmax 

Suezmax، نفتکش‌هایی هستند که بر اساس محدودیت‌های ابعادی کانال سوئز طراحی شده‌اند و توانایی حمل حدود ۱۲۰,۰۰۰ تا ۲۰۰,۰۰۰ تن نفت خام را دارند. این کشتی‌ها با توجه به طراحی خاص خود، قادر به عبور از کانال سوئز هستند و این امر آنها را برای مسیرهای میان اروپا، آفریقا و آسیا بسیار مناسب کرده است.
این کشتی‌ها با حداکثر ابعادی طراحی شده‌اند که امکان عبور از کانال سوئز را بدون نیاز به بارگیری کمتر فراهم می‌کند. این ویژگی باعث شده تا Suezmax در مسیرهایی که عبور از کانال سوئز اهمیت دارد، انتخاب مناسبی باشند.

دسته‌بندی کشتی‌های نفتکش بر اساس نوع محموله

کشتی نفت کش بر اساس نوع محموله‌ای که حمل می‌کند نیز به چند دسته تقسیم می‌شود:

نفتکش‌های خام (Crude Oil Tankers)

نفتکش‌های خام برای حمل نفت خام از محل استخراج به پالایشگاه‌ها طراحی شده‌اند. این نوع کشتی‌ها دارای مخازن بزرگ و مقاومی هستند که از نشت و آلودگی محیط زیست جلوگیری می‌کنند. نفتکش‌های خام معمولاً بزرگ‌تر از سایر انواع نفتکش‌ها هستند.

نفتکش‌های فرآورده‌ای (Product Tankers)

این نوع نفتکش‌ها برای حمل فرآورده‌های نفتی مانند بنزین، گازوئیل و سوخت‌های سنگین به کار می‌روند. نفتکش‌های فرآورده‌ای به‌دلیل نوع محموله خود به تجهیزات خاصی مانند سیستم‌های گرمایشی نیاز دارند تا بتوانند فرآورده‌های نفتی را به دمای مناسب حمل کنند.

نفتکش‌های شیمیایی (Chemical Tankers)

نفتکش‌های شیمیایی برای حمل محصولات شیمیایی و فرآورده‌های خاصی مانند الکل و اسیدها طراحی شده‌اند. این کشتی‌ها نیازمند استانداردهای ایمنی بسیار بالا هستند و بدنه و سیستم‌های حمل این کشتی‌ها باید مقاوم به واکنش‌های شیمیایی باشند.